20 نکته ضروری عکاسی برای مبتدیان - قسمت اول

1. یاد بگیرید دوربین خود را درست نگه دارید

ممکن است این واضح به نظر برسد، اما بسیاری از عکاسان تازه کار دوربین خود را به درستی نگه نمی دارند، که باعث لرزش دوربین و تار شدن تصاویر می شود. سه پایه البته بهترین راه برای جلوگیری از لرزش دوربین است، اما از آنجا که در شرایط کم نور عکاسی نمی کنید، پس از سه پایه استفاده نخواهید کرد و بسیار مهم است که دوربین خود را به درستی نگه دارید تا از لرزش غیرضروری جلوگیری کنید.

باید همیشه دوربین را با دو دست بگیرید. با دست راست خود سمت راست دوربین را بگیرید و دست چپ خود را زیر لنز قرار دهید تا وزن دوربین را تحمل کند.

هرچه دوربین را به بدن خود نزدیک کنید، می توانید آن را بی حرکت تر نگه دارید. اگر به ثبات بیشتری نیاز دارید، می توانید به دیوار تکیه دهید یا روی یک زانو بنشینید، اما اگر چیزی برای تکیه دادن پیدا نکردید، باز کردن پاها به اندازه عرض شانه ها در هنگام ایستادن نیز می تواند به شما کمک کند.

2. شروع به عکاسی با فرمت RAW کنید

RAW یک فرمت فایل مانند jpeg است، اما بر خلاف jpeg، تمام داده های تصویر ضبط شده توسط سنسور دوربین شما را به جای فشرده سازی ثبت می کند. هنگامی که با فرمت RAW عکس می گیرید نه تنها تصاویر با کیفیت بالاتر به دست می آورید بلکه در مرحله پس پردازش یا همان ادیت عکس هم کنترل بسیار بیشتری خواهید داشت. به عنوان مثال، می توانید مشکلاتی از قبیل نوردهی بیش از حد یا کمبود نور را اصلاح کنید و مواردی مانند درجه حرارت رنگ، تعادل رنگ سفید و کنتراست را تنظیم کنید.

یک نکته منفی در عکاسی با فرمت RAW این است که فایل ها فضای بیشتری را اشغال می کنند. علاوه بر این، عکس های RAW همیشه به پس پردازش (ادیت) نیاز دارند، بنابراین شما حتماً باید یک نرم افزار ویرایش عکس مانند فتوشاپ یا لایت روم داشته باشید.

در نهایت، با این وجود، عکاسی با فرمت RAW می تواند کیفیت تصاویر شما را دگرگون کند، بنابراین اگر وقت و فضای حافظه دارید، مطمئناً ارزشش را دارد. اگر مطمئن نیستید که چگونه فرمت عکس را از jpeg به RAW تغییر دهید، برای آشنایی بیشتر، دفترچه راهنمای دوربین خود را بررسی کنید و یا از ما در آموزشگاه چیلیک بپرسید.

3. مثلث نوردهی را درک کنید

اگرچه در ابتدا می تواند کمی مشکل به نظر برسد، اما به زبان ساده، مثلث نوردهی به سه عنصر مهم نوردهی عکس اشاره دارد؛ ISO، دیافراگم و سرعت شاتر. هنگامی که در حالت دستی (Manual) عکس می گیرید، برای به دست آوردن عکس های واضح و با میزان روشنایی مناسب باید بتوانید این سه مورد را به صورت درست و متعادل تنظیم کنید.

ISO:

ISO حساسیت دوربین به نور را کنترل می کند. تنظیم ISO کم به این معنی است که دوربین نسبت به نور حساسیت کمتری خواهد داشت، در حالی که ISO بالاتر به معنای حساسیت بیشتر آن نسبت به نور است. با این حال، با افزایش ISO کیفیت تصویر کاهش می یابد و ممکن است با ISO بالاتر شما شاهد ایجاد "نویز" در تصویر باشید. تنظیم ISO از 100 تا 200 معمولاً هنگام عکسبرداری در فضای باز در طول روز ایده آل است، اما هنگام عکسبرداری در شرایط کم نور، مانند فضای داخل یا شب، ممکن است ISO بالاتر از 400 تا 800 یا حتی بیشتر لازم باشد.

دیافراگم:

دیافراگم همان حفره ای است که در داخل لنز شما ایجاد می شود و میزان نوری که به سنسور دوربین می رسد و همچنین عمق میدان را کنترل می کند. عمق میدان به ناحیه ای گفته می شود که در اطراف نقطه فوکوس شده تصویر همچنان واضح است. دیافراگم بازتر (با عدد f پایین تر نشان داده می شود) نور بیشتری را عبور می دهد، اما دارای عمق میدان کمتری است. در حالی که دیافراگم بسته (با f-number بالاتر نشان داده می شود) نور کمتری را عبور می دهد، اما عمق میدان بیشتری دارد. دیافراگم باز هنگامی که می خواهید سوژه خود را جدا کنید عالی است، اما وقتی می خواهید تمام صحنه در فوکوس باشد، مانند عکس های گروهی، باید از دیافراگم بسته استفاده کنید.

سرعت شاتر:

سرعت شاتر مدت زمان باز بودن شاتر هنگام عکاسی را کنترل می کند. هرچه شاتر بیشتر باز بماند، نور بیشتری به سنسور دوربین می رسد. سرعت شاتر سریع برای فریز کردن سوژه یا به عبارتی ثبت حرکت مناسب است، در حالی که سرعت شاتر کمتر باعث ایجاد کشیدگی و تاری در عکس می شود. سرعت شاتر طولانی (کم) می تواند جلوه های جالبی ایجاد کند، اما معمولاً به سه پایه نیاز دارد.

4. دیافراگم باز برای عکاسی پرتره بهتر است

هنگام عکاسی پرتره، اعم از انسان یا حیوانات، سوژه شما باید کانون اصلی توجه در عکس باشد و بهترین راه برای دستیابی به این هدف استفاده از دیافراگم بازتر است. در این حالت سوژه شما در عکس کاملاً شارپ و واضح است در حالی که هرچیز حواس پرت کنی در پس زمینه محو می شود.

به خاطر داشته باشید که f / number کوچکتر به معنای دیافراگم بازتر است و هرچقدر این گشودگی دیافراگم بیشتر باشد، این حالت نیز بیشتر و چشمگیرتر خواهد بود. بعضی از لنزها می توانند تا f / 1.2 پایین بیایند، اما حتی دیافراگم f / 5.6 نیز می تواند این تاثیر را در عکس داشته باشد. برای درک بهتر اینکه دیافراگم چگونه بر روی تصاویر تاثیر می گذارد، مد عکاسی دوربین خود را روی حالت اولویت دیافراگم (Av یا A) بگذارید و چند عکس با دیافراگم های مختلف بگیرید.

5. دیافراگم بسته برای عکاسی منظره بهتر است

عکس های منظره به روش دیگری نیاز دارند، زیرا همه چیز از سنگ های پیش زمینه گرفته تا کوه های پس زمینه باید کاملاً واضح باشند. بنابراین هر زمان که می خواهید از صحنه ای عکس بگیرید که می خواهید همه چیز به وضوح مشخص باشد، باید دیافراگم بسته تر را انتخاب کنید.

f / number بزرگتر به معنای دیافراگم بسته تر است، بنابراین بسته به آنچه لنز شما اجازه می دهد به سمت f / 22 یا بالاتر بروید. باز هم، استفاده از مد اولویت دیافراگم (Av یا A) به شما امکان می دهد دیافراگم های مختلف را آزمایش کنید بدون اینکه هر بار نگران تنظیم سرعت شاتر باشید.

6. استفاده از مد اولویت دیافراگم و مد اولویت شاتر را بیاموزید

اگر می خواهید از مد خودکار (Auto) خارج شوید اما هنوز به اندازه کافی اطمینان ندارید که به مد دستی (Manual) بروید، مد اولویت دیافراگم (A یا Av) و مد اولویت شاتر (S یا Tv) دو گزینه بسیار مفید هستند که در اکثر دوربین ها وجود دارند و بدون پیچیدگی بیش از حد کنترل بیشتری به شما می دهند.

حالت اولویت دیافراگم به شما امکان می دهد دیافراگم مورد نظر خود را انتخاب کنید و سپس دوربین سرعت شاتر را متناسب با آن تنظیم می کند. بنابراین به عنوان مثال، اگر در حال عکاسی پرتره هستید و می خواهید پس زمینه را تار و محو کنید، می توانید یک دیافراگم باز را انتخاب کنید و به دوربین اجازه دهید سرعت شاتر مناسب را تشخیص دهد.

در حالت اولویت شاتر، شما سرعت شاتر مورد نظر برای استفاده را انتخاب می کنید و دوربین دیافراگم را برای شما انتخاب می کند. بنابراین به عنوان مثال، اگر می خواهید از دویدن کودک خود عکس واضحی بگیرید، می توانید یک سرعت شاتر سریع انتخاب کرده و به دوربین اجازه دهید دیافراگم را برای شما انتخاب کند.

7. از بالا بردن ISO نترسید

بسیاری از عکاسان سعی می کنند از عکسبرداری با ISO بالا پرهیز کنند زیرا می ترسند منجر به عکس هایی با نویز شود. گرچه درست است که استفاده از ISO بالاتر می تواند کیفیت تصویر پایین تری را به همراه داشته باشد، اما هرچیزی جا و مکان خاص خود را دارد.

اگر به دلیل تاری حرکت نمی توانید سرعت شاتر خود را بیش از حد پایین بیاورید و سه پایه نیز در دسترس نیست، بهتر است یک عکس واضح با کمی نویز بگیرید تا اینکه هیچ عکس مناسبی نداشته باشید، و البته می توانید مقدار زیادی از نویز را در مرحله پس پردازش یا همان ادیت حذف کنید. علاوه بر این، فناوری دوربین ها در سال های اخیر بسیار پیشرفت کرده است به طوری که در حال حاضر گرفتن عکس های فوق العاده حتی در ISO 1600، 3200، 6400 یا بالاتر کاملاً امکان پذیر است.

یک روش برای به حداقل رساندن نویز هنگام عکسبرداری با ISO بالاتر، استفاده از دیافراگم بازتر در صورت امکان است. کمی نوردهی بیش از حد در عکس نیز می تواند کمک کند، زیرا تاریک کردن مناطق روشن در هنگام ادیت باعث افزایش نویز نمی شود، در حالی که روشن تر کردن مناطق تاریک قطعاً باعث افزایش نویز می شود.

8. قبل از شروع عکاسی، ISO را بررسی کنید

فهمیدن اینکه به طور تصادفی یک سری عکس را در یک روز آفتابی با ISO 800 گرفته اید، بسیار ناراحت کننده است، به ویژه اگر عکس ها برای ثبت یک مناسبت خاص مانند تولد، سالگرد یا رویداد دیگری گرفته شده باشند که دیگر قابل تکرار نیستند.

این اشتباه می تواند به راحتی اتفاق بیفتد، بنابراین اگر نمیخواهید با این موضوع ناخوشایند غافلگیر شوید، عادت کنید قبل از شروع عکاسی از هر چیز، تنظیمات ISO خود را بررسی کرده و دوباره تنظیم کنید. همچنین، عادت کنید هر زمان که می خواهید در انتهای کار دوربین خود را در کیف بگذارید، ISO را روی 100 تنظیم کنید.

9. مراقب فلاش باشید

اگر مراقب نباشید، استفاده از فلاش داخلی دوربین در شب یا در نور کم می تواند منجر به برخی اثرات ناخوشایند مانند قرمزی چشم و سایه های خشن شود. به طور کلی، بهتر است میزان ISO را بالا ببرید و عکس های با نویز بگیرید تا اینکه از فلاش روی دوربین استفاده کنید و به طور کلی عکس را خراب کنید.

با این حال، گاهی ممکن است نور محیط کافی نباشد، و اگر وسیله نورپردازی دیگری نداشته باشید، چاره ای جز استفاده از فلاش داخلی نخواهید داشت. اگر در چنین شرایطی قرار دارید و نمی خواهید عکس خود را از دست بدهید، چند کار وجود دارد که می توانید انجام دهید. اول از همه، تنظیمات فلاش را در منوی دوربین خود پیدا کنید و تا جایی که می توانید روشنایی را کم کنید.

دوم، می توانید با قرار دادن چیزی جلوی فلاش، نور آنرا دیفیوز (پخش) کنید. به عنوان مثال قرار دادن یک تکه کاغذ سفید نازک یا چسب کاغذی جلوی فلاش می تواند به پخش نور و نرم شدن آن کمک کند. یا می توانید با نگه داشتن یک مقوای سفید کوچک در مقابل فلاش از یک زاویه، نور را به سقف بتابانید و از انعکاس نور استفاده کنید.

10. یاد بگیرید که تعادل رنگ سفید (White Balance) را تنظیم کنید

تعادل رنگ سفید یا تراز سفیدی می تواند به شما در گرفتن دقیق رنگ ها کمک کند. انواع نور دارای ویژگی های متفاوتی هستند، بنابراین اگر تعادل رنگ سفید را تنظیم نکنید، ممکن است رنگ های عکس شما کمی ته مایه آبی یا نارنجی یا سبز داشته باشد یا گرم تر به نظر بیاید.

البته تعادل رنگ سفید می تواند در مرحله پس پردازش (ادیت) تنظیم شود، اما اگر صدها عکس داشته باشید که نیاز به تنظیمات جزئی داشته باشند، انجام آن کمی خسته کننده می شود، بنابراین بهتر است این کار را در دوربین انجام دهید.

برخی از تنظیمات استاندارد تعادل رنگ سفید که در دوربین خود مشاهده خواهید کرد عبارتند از: تعادل رنگ سفید خودکار (AWB)، نور روز، ابری، فلاش، سایه، فلورسنت و تنگستن. هر یک از این حالت ها نماد (Icon) متفاوتی دارد، بنابراین اگر مطمئن نیستید که آن ها را درست می شناسید، دفترچه راهنمای دوربین خود را بررسی کنید. AWB یا همان تعادل رنگ سفید خودکار در برخی شرایط درست کار می کند، اما به طور کلی بهتر است تنظیمات را با توجه به نوع نوری که در آن عکس می گیرید تغییر دهید.